Movie Night

Σάββατο βράδυ έξω ψιχαλίζει, έχει πέσει ελαφρώς και η θερμοκρασία, η τέλεια βραδιά για κινηματογράφο. Μπαίνεις στο αμάξι, περνάς και παίρνεις και τους φίλους σου και ξεκινάτε για ποτάκι και ταινία. Εδώ γίνεται το πρώτο λάθος και πάς στο μεγαλύτερο πολυχώρο κινηματογράφου στην Αθήνα. Φτάνεις και παρκάρεις 7 λεπτά με τα πόδια από το Village που δεν είναι τίποτα τώρα που έχει απλά ψιχάλα. Ψάχνοντας για ταινία βλέπεις ότι το 40% των ανθρώπων έχουν έρθει να δούν την ίδια ταινία γιατί έχεις κάνει και δεύτερο λάθος, ήρθες να δείς πολυαναμενόμενη ταινία το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής της στο Village ενώ έξω βρέχει. Τελευταία στιγμή λοιπόν αλλάζει γνώμη η παρέα και λες «πάμε να δούμε το War». Αααα χαρά στην παρέα, ναι ξεφύγαμε από τον όχλο, ναι θα δούμε ταινία με δράση και περιπέτεια. Και έτσι όλοι μαζί χαρωποί κατευθυνόμαστε για καφέ στον πάνω όροφο.

Ω μα τι καλά που είναι όλα! Μπαίνουμε βρίσκουμε κατευθείαν να καθίσουμε, τρώμε την σαλατούλα μας, γιατί πάντα ξεκινάμε γαι καφέ αλλά πάντα καταλήγουμε κάτι να τσιμπάμε. Καθώς τρώμε λέμε διάφορα γλυκανάλατα μεταξύ μας, το κλίμα είναι τι καλά περνάμε και το καλύτερο είναι ότι γενικά το κλίμα είναι τι φοβερά που είναι εδώ και τι καλά περνάμε όλοι στο Village. Καθώς ξεκινάμε για την ταινία και ειδικότερα για το Ποπκορν και το δίλιτρο coca cola Light (πάντα με χέρι ψηλά!!) έχει γίνει η ψιχάλα καταρακτώδης βροχή. Αντιμετωπίζουμε την ανεπάνταχη αλλαγή του καιρού και ναι είμαστε στην σειρά για Ποπκορν 10 λεπτά πριν την ταινία. Τέλεια!!

Μέχρι να φορτωθουμε τις μπετονιέρες ποπκορν και αναψυκτικών έχουν ανοίξει για την αίθουσά μας και χωρίς αναμονή κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα 13!!! Το κλίμα τι καλά περνάμε συνεχίζεται με την βοήθεια αστείων μεταξύ μας που θεωρούμε ότι μας κάνουν καλύτερους από όλους του άλλους ή τουλάχιστον λίγο πιο έξυπνους. Μπαίνουμε στην αίθουσα εντοπίζουμε τις θέσεις μας αφού βέβαια μας καθοδηγήσει και η κοπέλα στην πόρτα «28η σειρά από την οθόνη 14η θέση από τα αριστερά» λες και δεν ξέρουμε να διαβάζουμε την αρίθμηση που υπάρχει ή λες και θα κατέβουμε να μετρήσουμε τις σειρές από την αρχή. Τέλος πάντων.

Καθόμαστε λοιπόν ξεκινάμε να μασουλάμε τα ποπκορν και περιμένουμε να δούμε την ταινία. Ξεκινούν οι διαφημίσεις. Ένα λεπτό, πέντε λεπτά, επτά λεπτά, έχουν περάσει 20 λεπτά και η ταινία ακόμη να ξεκινήσει. Με τα χίλια ζόρια και ενώ έχει σχεδόν εξαφανιστεί όλο το ποπκορν πάμε! ξεκινάει η υπερπαραγωγή!!

Όλα καλά το πρώτο μισάωρο μέχρι που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η ταινία δεν το πάει καλά. Ενώ λοιπόν έχει περάσει μία ώρα της ζώής μας και εγώ έχω ψιλοαποκοιμηθεί οι φίλοι μου έχουν αρχίσει να κλαίνε τα λεφτά μας και δύο παρέες 15χρονων αρχίζει την φασαρία και τον χαβαλέ. Σαν να μη φτάνει που δεν με αφήνουν τα βλαμμένα να κοιμηθώ έχω μπροστά μου και το ζευγάρι της χρονιάς να φιλιέται και να γλύφεται. Πιο πολύ ακούγονταν τα ηχητικά εφέ τα δικά τους παρά οι εκρήξεις και οι πιστολιές της ταινίας!! Μα γιατί νιώθουν την ανάγκη να κάνουν δημόσιες εκδηλώσεις πάθους. Να πω ότι ήταν έφηβοι πάνω στο ορμονικό ζενίθ να πω τι να κάνουν τα παιδιά. Αλλά όοοοχι έχεις τον 27άρι να ξερογλύφεται με την άλλη αδιαφορώντας για την αηδία που μας προκαλούν τα ηχητικά τους.

Καθώς λοιπόν τελειώνει η ταινία έχεις χάσει δύο ώρες από την ζωή σου, τον ύπνο σου και 8 ευρώ. Τα νεύρα σου είναι τσιτωμένα και απορείς γιατί δεν παίρναμε καμία ταινιούλα σπίτι και δύο πίτσες να πούμε εκεί τις χαριτωμενιές μας χωρίς την μουσική υπόκρουση των ζευγαριών και σπαστικών εφήβων. Τι είναι αυτό που έχει καταστρέψει τις ωραίες βραδιές σινεμά; Οι πολυκινηματογράφοι; Οι έφηβοι – εμείς που γεράσαμε; Ή μήπως τελικά για όλα φταίει η βροχή;;;