Περνούν οι μέρες, περνούν οι εβδομάδες, περνούν οι μήνες και ακόμη ψάχνουμε εκείνον τον πάτο. Μας λένε ότι τα πράγματα θα αρχίσουν να βελτιώνονται μόλις χτυπήσουμε πάτο. Κατεβαίνουμε, κατεβαίνουμε και εκείνος ο πάτος πουθενά να φανεί. Πόσο χαμηλά θα πέσουμε πια; Τι θα αναγκαστούμε να κάνουμε; Να τα παραδώσουμε όλα ; Ποια όλα δηλαδή που εγώ προσωπικά να παραδώσω δεν έχω τίποτα, μόνο ένα αυτοκίνητο που το μισό ακόμη το χρωστάω στην τράπεζα.
Ας μας πουν τι πρέπει να κάνουμε να ξέρουμε. Αυτή η αναμονή κάθε μέρα, κάθε λεπτό και άλλο σενάριο έχει στραγγίσει την τελευταία σταγόνα ελπίδας από όλους μας. Το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι θλιμμένα πρόσωπα, εκτός βέβαια από εκείνους που μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι είμαστε υπό κατοχή.
Που θα πάνε όλες αυτές οι αλλαγές; Μακάρι να πήγαιναν εκεί που πρέπει, στο να αλλάξουμε νοοτροπία. Αλλά δεν το πιστεύω. Δεν νομίζω ότι ο Έλληνας είναι διατεθιμένος να αλλάξει νοοτροπία. Μόνο όσοι έχουν ζήσει μέρος της ζωής τους έξω καταλαβαίνουν ότι η καθημερινότητα εδώ ΔΕΝ είναι φυσιολογική. Δεν είναι φυσιολογικό να πρέπει να κάνω αγώνα για τα πάντα, για τα προφανή. Να κάνω μία αγορά απλή και να προσπαθεί η εταιρία να με κάνει θύμα. Δεν είναι φυσιολογικό οι υπάλληλοι εταιριών να με προσβάλλουν όταν ζητώ εξυπηρέτηση. Δεν είναι φυσιολογικό να παρανομούμε και να λέμε ότι είμαστε μάγκες. Πως να το κάνουμε δεν είναι φυσιολογικό.
Το φυσιολογικό είναι να έχεις υπηρεσίες που εξυπηρετούν τον πολίτη και δεν μιλάω μόνο για δημόσιες υπηρεσίες μιλάω για τις υπηρεσίες που χρησιμοποιείς κάθε μέρα, τράπεζες, καταστήματα, κούριερ, μεταφορικές, υδραυλικοί, τεχνίτες κτλ. Οι σημερινές «υπηρεσίες» έχουν στόχο την εκμετάλλευση του πολίτη, την ταλαιπωρία του. Φταίμε και εμείς γιατί αν δεν μας εκμεταλλευτούν τους θεωρούμε εμείς θύματα και μάλλον όχι καλούς στη δουλειά τους.
Ο καθένας μας πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξει. Μία μικρή αλλαγή από τον καθένα θα φέρει τεράστια αλλαγή στο σύστημα. Και δεν δέχομαι το «να αλλάξουν πρώτα αυτοί που διοικούν και μετά εμείς» γιατί αυτοί που μας διοικούν είναι εικόνα της κοινωνίας που χέρι χέρι δημιουργήσαμε. Εμείς την κάναμε την Ελλάδα να φτάσει στον πάτο. Ναι, μας έκλεψαν, ναι έγινα σκάνδαλα τεραστίων διαστάσεων εις βάρος μας αλλά και εμείς συνεισφέραμε σε αυτό.
Ο ιατρός που κόβει δύο επισκέψεις από το βιβλιάριο υγείας του δημοσίου για μία επίσκεψη, ο υδραυλικός που σου προσφέρει καλύτερη τιμή αν δεν κόψει απόδειξη, ΕΜΕΙΣ που αποδεχόμαστε την προσφορά του, όλοι φταίμε που κινούμαστε με μαύρο χρήμα. Γιατί όλοι οι μισθωτοί παραπονιούνται ότι δεν έχουν άλλα να δηλώσουν τους τα πήραν όλα. Μα πως γίνεται αυτό ρε παιδιά; Πως γίνεται να έχεις εισόδημα 16.000€ το χρόνο και να έχεις δύο διαμερίσματα, τρία αυτοκίνητα, τα παιδιά σου να πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο, να κάνεις διακοπές δύο φορές το χρόνο. Πως; Δεν φτάνουν τα λεφτά. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ.
ΟΛΟΙ φταίμε. Τους πολιτικούς μπορούμε να τους αλλάξουμε μόνο αν αλλάξουμε εμείς πρώτα. Ο ιδιωτικός τομέας στην χώρα μας είναι αρρωστημένος. Θέλει εργαζόμενους – σκλάβους αλλά και εμείς θέλουμε να μη δουλεύουμε και να πληρωνόμαστε. Δεν γίνεται αυτό. Πρέπει και να εργαζόμαστε, να παράγουμε στον χώρο εργασίας και αντίστοιχα από αμοιβόμαστε αξιοπρεπώς. Πρέπει ο ιδιωτικός τομέας να ενισχύει το νεότερο εργατικό δυναμικό. Να προσφέρει συνθήκες να αναπτυχθεί ο εργαζόμενος, όχι να φοβάται ακόμη και όταν κάνει σωστά τη δουλειά του.
Η χώρα μας πρέπει να παράγει και τι καλύτερο να παράγει από ότι υπηρεσίες επιστημονικές, τεχνολογικές, εκπαιδευτικές και πάνω από όλα σωστού και επικοδομητικού τουρισμού. Έχουμε από το υψηλότερα μορφωτικά επίπεδα και από τις πιο όμορφες χώρες. Πρέπει όμως να αλλάξουμε την ποιότητά μας. Τέρμα στην προχειρότητα, στην ακρίβεια, στην Μαγκιά.
Ξέρω ότι ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά και ότι κάνω την έξυπνη αλλά ξέρεις τι; Κάποτε στην Αμερική ένας άνθρωπος μίλησε για ένα όνειρο που είχε, δεν φοβήθηκε να το πει και για εκείνους πολλά άλλαξαν. Πρέπει και εμείς να δουλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο, όχι να ονειρευτούμε γιατί εδώ πάνω στα σύνεφφα οδηγηθήκαμε στην σημερινή κατάσταση. Πρέπει να πατήσουμε στη Γη και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 